چگونگی بروز ناخشنودی کارکنان در یک سازمان

کارکنان یک سازمان، ناخشنودی خود را چگونه بروز می دهند؟

کارکنان یک سازمان عدم رضایت خود را فقط با غیبت یا ترک‌کار نشان نمی‌دهند بلکه راه‌ های دیگری نیز برای نشان‌دادن ناخشنودی وجود دارد. به‌طور کلی دو نوع رفتار محتمل است که هریک دو وجه دارد و منجر به چهار عمل احتمالی می‌شود:
• ترک سازمان: کارمند درصدد بر می‌آید که شرکت یا سازمان را ترک نماید، از این رو استعفا می‌دهد و در پی شغل جدیدی برمی‌آید.
• اعتراض: کارمند به‌صورتی فعال و با اقداماتی سازنده درصدد بهبود شرایط بر می‌آید. عضو سازمان با مقامات بالا درباره این مسایل بحث می‌کند، پیشنهادهای سازنده ارائه می‌کند و درصدد نوعی اقدام دسته‌ جمعی بر می‌آید.
• وفاداری: کارمند اگرچه برای بهبود سازمان اقدامی نمی‌کند ولی خوشبینانه در انتظار بهبود شرایط می‌نشیند، در برابر انتقاد های خارجی، به نفع سازمان جبهه می‌گیرد، اعتماد راسخ دارد که مدیریت دلسوز سازمان از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کند و بر این باور است که مدیریت راه درست را می‌رود.
• اقدام منفی: عضو سازمان با اقدامات منفی خود موجب بدترشدن شرایط می‌شود. به این ترتیب كه با غیبت ‌های طولانی و تأخیرهای زیاد، کم‌کاری و اشتباه‌کاری ‌ها، باعث بدتر‌شدن وضع سازمان می‌گردد.

کارکنان یک سازمان، ناخشنودی خود را فقط از طریق غیبت یا ترک کارشان نمی‌دهند، بلکه راه‌های دیگر نیز برای نشان‌دادن ناخشنودی شغلی وجود دارد و چنانچه برخورد افراد غیر فعال و مخرب باشد، دست به اقدامات منفی مثل کم‌کاری یا تأخیرهای زیاد می‌زنند. همچنین در حالیکه ساعات کار مفید در هفته، در ژاپن 49 تا 60 ساعت، در کره جنوبی 54 تا 72 ساعت و در آمریکا 36 تا40 ساعت می‌باشد، در بخش صنایع ایران تنها 6 تا 9 ساعت می‌باشد. کار مفید روزانه هر فرد در بخش‌های اداری، خدمات و صنعت در ایران 5/1 ساعت، در انگلیس15/6 ساعت، در پرتقال 20/8 ساعت و در مجموعه کشورهای اروپایی، 20/7 ساعت است (ساعتچی،1383). علاوه بر این ساعت کار مفید کشور حدود 10 ساعت در هفته برآورد شده و شاخص بهره ‌وری ملی که در فاصله سالهای 45-55، 6/1 درصد به ازای هریک واحد سرمایه‌گذاری بوده، در سال 1379 به 64/0 درصد کاهش پیدا کرده است (قاسمی اسفهلان،1381) همه اینها در حالی است که هدف اصلی رشد سازمان‌ها را بهبود در عملکرد سازمان و افزایش رضایت شغلی کارکنان توصیف می‌باشد.